Stotteren, de cijfers en feiten

Stotteren is een stoornis in de vloeiendheid van het spreken. Stotteren ontstaat bijna altijd op jonge leeftijd en het wordt daarom ook wel ontwikkelingsstotteren genoemd. Het bestaat uit opvallende herhalingen , verlengingen en/of blokkades van klanken of lettergrepen. Dit gedrag is onvrijwillig: de persoon die stottert heeft het niet onder controle.

Stotteren wordt wel vergeleken met een ijsberg. Het openlijk stotteren met zijn blokkades, herhalingen en ongewilde pauzes tijdens het spreken is goed merkbaar, dus ‘boven water’. Daarnaast bestaat er het zogenaamde verborgen stotteren; dit deel blijft voor de buitenwereld onzichtbaar, maar kan een belangrijker plaats innemen dan het openlijk stotteren: het vermijden van moeilijke woorden, spreekangst en minderwaardigheidsgevoelens. Deze laatste verschijnselen blijven als het ware ‘onder water’.

Cijfers

Het aantal mensen dat stottert, wordt geschat op 0,7-1% van de wereldbevolking. Er zijn meer stotterende mannen dan vrouwen. Al op jonge leeftijd beginnen er iets meer jongens te stotteren dan meisjes (1,5:1), en het herstel bij meisjes is groter dan bij jongens. De ratio stotterende mannen-vrouwen bij volwassenen is ongeveer 4:1. Stotteren komt over de hele wereld voor. Naarmate het stotteren langer aanwezig is, neemt de kans op herstel af. Het meeste herstel vindt plaats in de periode voor het zevende levensjaar. Herstel van stotteren bij adolescenten en volwassenen is nog steeds mogelijk, maar vrij zeldzaam.

Oorzaak

Er zijn veel theorieën over stotteren, maar de onderliggende oorzaak van stotteren is vooralsnog onbekend. Stotteren wordt gezien als een multifactoriële stoornis: meerdere factoren zijn van invloed op het ontstaan van stotteren zoals genetische, neurologische, persoonlijkheids- en gedragsfactoren.

Richtlijn Stotteren

Bovenstaande informatie is meer uitgebreid te vinden in ‘De Richtlijn Stotteren Patiëntenversie’ (PDF). Praktijk voor Stottertherapie Leusden werkt volgens deze richtlijn en is daarmee een praktijk voor ‘reguliere stottertherapie’.